Deel 2. Hoe het sprookje over het meisje uit Arnhem (ondertussen Gaanderen) afliep...
- Details
- Gepubliceerd: vrijdag 24 januari 2014 09:51
Hier het vervolg op mijn blog van zondag 26 januari 2014.
De ontdekking van de verwantschap tussen Adam (Mens) en Adamah (Aarde) was voor mij van groot belang. Het schilderen van de Aarde, uitgedrukt in de meest verzadigde kleuren van mijn palet is jarenlang mijn passie gebleven. Elke wandeling in de mooie Achterhoek bood nieuwe inspiratie.
IJsland
Uiteindelijk ben ik inkomsten apart gaan leggen, omdat ik wist waar ik heen wilde: IJsland! Ik had de (terechte) verwachting mijn persoonlijke associaties, metaforen, symboliek in dit landschap verwezenlijkt te zien worden. In 2005 was het zover, zes dagen zwierf ik er rond. Het landschap gaf wat ik hoopte: de leegte, de stilte, de kracht, de aarde vol potentie, wij mensen geconfronteerd met onze kwetsbaarheid ten opzichte van de natuur. De mogelijkheid tot diep in je lijf te ervaren dat de selfmade wereld die je thuis weer wacht een uit verzekeringen en contracten, knap opgebouwde maar wankele werkelijkheid is. Vooral dat laatste werd op akelige én ludieke wijze duidelijk.
In die zes dagen reizen overviel ons anderhalve dag lang een zandstorm met windkrachten van 150 km per uur: een donkerbruine atmosfeer met onzichtbare horizonnen en zand tot diep in mijn fotocamera. Aangekomen bij de verhuurmaatschappij –de wind had onze (en nog menig andere) achterruit uit de auto geblazen – hoorden we dat ons rode voertuigje geheel gezandstraald was en op onze kosten opnieuw gespoten moest worden. Dit natuurgeweld viel namelijk buiten de verzekeringsvoorwaarden. De ervaringen waar we zelf om vroegen werden ons op een presenteerblaadje aangereikt ;-)
Gelukkig bestaat er Photoshop: de ernstig beschadigde negatieven van mijn analoge camera konden weer kras- en streepvrij gemaakt worden! Met mijn reis naar IJsland koesterde ik namelijk stiekem nog één wens. Het werd tijd om de Geboorte van de Mens vast te leggen. Was IJsland niet het perfecte land om de Mens uit de Aarde te formeren?
De mens uit de aarde
Her en der in het landschap werd onze aandacht getrokken door witte nevels die opstegen uit de grond, uit scheuren steeg de levensdamp omhoog. Staand aan de rand van pruttelende modderpoelen dacht ik mij in dat het de stiekeme geboorteplaatsen waren van raadselachtige wezens. Bros maar scherp vulkaangesteente bedekte het aardoppervlak tot aan de horizon met het verraderlijke aanzicht van eindeloze moskussentjes. Een rivier vol kruiende ijsschotsen –fluisterend tegen elkaar in complete stilte- sneed als een ader door het harde land. Daar ervoer ik het skelet van de aarde. Hetzelfde skelet dat ook de basis vormt van jouw en mijn warme zachte mensenlijf.
En de Mens richt zich op uit de Aarde.
Ondanks dat ik met deze foto’s niet veel exposeer zijn ze me zeer dierbaar. Het zijn veel meer dan ‘wat foto’s’ voor mij: ze vormen de start van een compleet nieuwe ontwikkeling, een compleet nieuwe wandelgang.
Uit deze indrukwekkende aarde ontstond de oude mens.
Uit deze warme aarde ontstond de liefhebbende mens.
Uit deze nieuwe aarde onstond de jonge mens.
Uit deze nabije aarde ontstond de gekoesterde mens.
Ik geloof dat wanneer een kunstenmaker midden in het proces zit van formeren, worstelen, zoeken en kneden het een zeer slechte timing is om terzelfdertijd ook de kunstcriticus te spelen, of de ontledende psychiater te zijn van het eigen werk. Het werk moet gemaakt, de materie moet bedwongen, de poten moeten door de klei. Maar verrassingen overvallen me wel eens wanneer ik na langere tijd terugkijk. Het werk verschaft me inzicht. Een mensenleven hoort door fases te gaan. Er is geen stilstand (als het goed is), maar constante ontwikkeling, ontginning, schepping….
Meer van mijn foto's uit IJsland zien? Ga dan naar:
