Mensen die mijn werk volgen zullen gezien hebben dat dieren steeds vaker een rol spelen binnen mijn geschilderde verhalen. Ze zijn dan ook een prachtige metaforische schakel tussen “de mens en de dingen”.  De Mens die zich óveral van bewust is en daardoor altijd gedrongen wordt tot een keuze of een reactie en het Ding dat zich van geen kwaad bewust kán zijn omdat het gewoon ís.
Zo moest ik vroeger al enorm lachen om de hond van mijn tante (ik mocht helaas zelf geen hond, dus was ik vaak bij mijn tante te vinden) als hem iets overkwam wat hij zelf niet begrijpen kon. Situaties waarin wij mensen ons belast of beschaamd zouden voelen, maar waarbij mijn tante’s hond onverstoorbaar voor zich uit bleef kijken. Nu nog kan ik rollen over de grond van het lachen als één van mijn huisdieren zoiets overkomt.

Maar deze eigenschap opent blijkbaar deuren naar meer….
Enerzijds voelen we ons verwant met het dier, ze wandelen door het leven net als wij. Ze houden niet van honger, kou of eenzaamheid. Ze planten zich voort, zorgen voor hun kinderen, worden oud en gaan dood. Anderzijds kunnen we hen niet belasten met grote levensvragen, ze verblijven op het jaloersmakende terrein van de on-schuld. Ze ‘weten niet beter’. En daar ligt de kern van hun charme en de reden dat ik ze langzamerhand graag in m’n schilderijen laat voorkomen. Ze zíjn zich van geen kwaad bewust, dus kúnnen we het ze niet aanrekenen. Maar ondertussen nemen ze in hun argeloosheid (mooi woord vind ik dat, voor een nog mooiere eigenschap) ons wel mee en kijken we even via hun ogen, hun lijf, hun wezen naar onze eigen levens. Ze tonen ons kortstondig hoe klein, grappig en bizar we eigenlijk zijn. Ze bieden ons een charmante spiegel die goed is voor een gezonde dosis zelfreflectie.
Tenminste, als wij daar zelf aan durven…

Deze schilderijen beter bekijken? Ga naar Portfolio op deze site en ga naar 'Jaartal'. Klik voor de vis op 2014, klik voor het schaap op 2013 en klik voor Bruno de hond op 2008 en 2009.