Zoals in een eerdere blog al benoemd, zijn dieren zich van geen kwaad bewust. We kunnen hen de dingen uit het leven niet aanrekenen. Een mooie eigenschap vind ik dat, waardoor ze een gewild onderwerp zijn geworden in veel menselijke metaforen. Via hun ogen geraken wij in de argeloosheid waarmee zij (gedoemd zijn te) leven.
En dát was wat dit schaap mij vertelde toen ik hem zag staan in z’n wei. Natuurlijk ben ik me er -met mijn kennis van de kunstgeschiedenis én met m’n christelijke achtergrond- zeer goed van bewust dat het lammetje het bijbelse symbool van Christus is, zoon van de levende God. Waarmee het schaap de vaderlijke variant van de zoon zou zijn, toch? Een mooie metafoor voor God zelf.
Met God heb ik zo mijn ruzies en moeiten gehad. De clichés van de grote en kleine Waarom-vragen zouden al genoeg kunnen zijn, maar daarbij werden nog rijkelijk de meer persoonlijke denkproblemen en teleurstellingen opgestapeld. Te veel om op te noemen in een blog. Genoeg om duidelijk te maken waarom ik dit schaap dit plekje wilde geven in een schilderij.

God als het argeloze blauwe schaap, staand in zijn wei. Evenals wij verbaasd in het rond starend naar wat er allemaal om hem heen gebeurt. Zich van geen Kwaad bewust omdat Hij daar natuurlijk helemaal niet in geïnteresseerd is. Terwijl sommige lezingen juist graag de indruk wekken dat Hij er gepreoccupeerd mee zou zijn.
De blauwheid van zijn wol in mijn kleine metafoor is gebaseerd op de middeleeuwse kleurensymboliek. Je kent ze wel, die prachtige Maria’s uit die tijd. De een na de ander gehuld in een kosmosblauwe mantel.  De kleur blauw verwijst natuurlijk naar de hemel, God’s natuurlijke habitat.
Eenzaam ook, want het is niet makkelijk om God te zijn in deze tijd. De een heeft kritiek op je en roept je op z’n matje. De ander verwacht het een na het ander bovennatuurlijk ingrijpen van je. Je zou het maar waar moeten maken: een zware job!
Een gezichtsuitdrukking waar niet veel vanaf valt te lezen. Een makkelijke prooi dus, voor speculaties, argumentaties en opgelegde dogma’s over zijn ware aard: maar wat schuilt er werkelijk achter?
Daarom vond ik het de hoogste tijd voor een schemerlampje! Een knusse en huiselijke. Want dat is toch wat je iemand in zulke omstandigheden gunt: een beetje Licht, al is het maar via een peertje van een paar Lumen. Als een bemoediging, want zo hebben we geleerd te strijden tegen de ellende: zorg voor elkaar én alle beetjes helpen!